ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ

Ο άνθρωπος μπορεί να είναι τίποτα και τα πάντα ταυτόχρονα. Έχει μέσα του τα πάντα. Έχει ζήσει τόσες ζωές και μπορεί να ζήσει άλλες τόσες. Γι’ αυτό το θέατρο είναι τόσο σημαντικό για την ψυχή. Το θέατρο εξασκεί το μυαλό σου να μην σε διαχειρίζεται αλλά να το διαχειρίζεσαι. Ανοίγει πόρτες κλειστές και σε βοηθάει να εν θυμηθείς. Σε διαχωρίζει από το εγώ σου. Σε φέρνει στο κέντρο σου. Το θέατρο είναι η άλλη σου πλευρά που φοβάσαι να δεις. Μια πλευρά που ήδη ξέρεις πολύ καλά και κρύβεται πίσω από την κουρτίνα των κρυμμένων σου φοβιών.

Γι’ αυτό σου δίνει την αίσθηση ότι μεταφέρεσαι σε άλλη διάσταση. Σε φέρνει σε επαφή με το είναι σου και σε εξασκεί να ανακαλύψεις το σκοπό σου για την πιο γρήγορη εξέλιξη του εαυτού σου με τελικό προορισμό την μετάβαση σου στο φως. Αυτοί οι φόβοι συνήθως προέρχονται από τα υποσυνείδητα μηνύματα που έχει ο σκληρός μας δίσκος. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε αναμνήσεις από το παρελθόν που καθορίζουν τη ζωή μας σε βαθμό που μας κάνουν να συμπεριφερόμαστε σαν ένα δεκαπεντάχρονο κι όχι ως ο άνθρωπος της ηλικίας που είμαστε.

(Τα λεγόμενα μοτίβα που δημιουργούνται κατά την παιδική μας ηλικία)

Ας πούμε για να δώσω κάποια παραδείγματα. Οι άνθρωποι διαμορφώνουμε χαρακτήρα μέχρι τα 7 μας κι αυτό είναι γνωστό. Ένα παιδί στην τρυφερή ηλικία των πέντε ετών άκουσε τον πατέρα του να λέει στη μάνα του ότι μετάνιωσε που την παντρεύτηκε γιατί κατάλαβε ότι όλες οι γυναίκες είναι ίδιες και δεν θα ξαναέκανε ποτέ το ίδιο λάθος. Όταν ρώτησε τον μπαμπά του τι ήθελε να πει με αυτό εκείνος του απάντησε μην παντρευτείς ποτέ. Το παιδί μεγάλωσε και παντρεύτηκε όμως κάθε μέρα έβλεπε την γυναίκα του και περίμενε πότε θα του δώσει την αφορμή να επαναλάβει τα λόγια του πατέρα του και να επιβεβαιωθεί μέσα του ότι όλα τώρα είναι σωστά σύμφωνα με αυτά που υποσυνείδητα διδάχτηκε από τον πατέρα του.
Ενώ άλλο πιο τρανταχτό παράδειγμα είναι η απόρριψη στην παιδική ηλικία. Ένα αγόρι περιμένει από τους γονείς του να τον ακούσουν, τους μιλάει συνέχεια αλλά εκείνοι δεν τον ακούν. Μεγαλώνει και σε κάθε σχέση που αποχτά καμία κοπέλα του δεν τον ακούει. Γιατί εκείνος μιλάει ακατάπαυστα εκπέμποντας μια αγωνία η γλώσσα του, σαν να φωνάζει θα με ακούσεις, θες δε θες τώρα γιατί βαρέθηκα να μιλάω και να μην με ακούει κανείς. Αυτό το εισπράττει ως ενέργεια το άτομο απέναντι του και δεν ακούει. Δηλαδή ο φόβος μας γίνετε η ενέργεια μας. Αυτό που εισπράττει ο άλλος λοιπόν είναι αυτό που εκπέμπουμε κι όχι αυτό που λεμέ με λόγια.

Αν εσύ επιβεβαιώνεις στον εαυτό σου κάθε μέρα ότι είσαι άχρηστος που δεν κατάφερες να κάνεις εκείνη τη δουλειά όσο κι αν προσπάθησες, το υποσυνείδητο σου θα συμφωνεί μαζί σου και θα σου δείχνει πως να μην τα καταφέρεις πότε. Δεν μπορείς να ξεγελάσεις το υποσυνείδητο του. Αυτό που ζητάς αυτό και θα πάρεις. Αν ζητάς επιβεβαίωση ότι δεν σε ακούν δε θα σε ακούν. Ξεκάθαρα είμαστε ολοι έρμαια μιας φανταστικής φωνής που δεν ξέρουμε καν που βρίσκεται. Ο μονός τρόπος για να γλυτώσεις από τις υποσυνείδητες υποβολές που σε βασανίσουν είναι να τις καθαρίσεις. Κι αυτό γίνεται μόνο με την ύπνωση. Σε συνειδητό επίπεδο δεν μπορείς να τις αλλάξεις.

Η αυτούπνωση επίσης αν και είναι μια δύσκολη διαδικασία βοηθάει τους ανθρώπους να αλλάξουν πεποιθήσεις. Όμως πρέπει να είναι αρκετά αφυπνισμένος εκείνος που θα την κάνει αλλιώς κι ένας υπνωτιστής ακόμα δεν μπορεί να κάνει θαύματα αν συνειδητά δεν θέλει να αλλάξει ο υπνωτιζόμενος. Ο διαλογισμός και οι θετικές δηλώσεις βοηθάνε να αφυπνιστεί κάποιος μέχρι να φτάσει να δεχτεί την ύπνωση. Είναι μια αναγνωριστική διαδρομή στα μονοπάτια του εαυτού.
Και το σημαντικότερο δες την αφθονία κ την πληρότητα που μας περιβάλει σ’ ένα τέλειο απέραντο σύμπαν. Εμπιστεύσου και αφέσου στη ροή των γεγονότων, χωρίς να προσπαθείς να εμπλακείς, σαν παρατηρητής, κι υστέρα πάρε θέση. Η κίνηση σου θα είναι πιο σοφή από κάθε άλλη σου πλευρά που θα έβλεπε τα πράγματα.

Γιατί όλα στη ζωή είναι ερμηνείες όπως είπαμε.
Δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια.
Η μόνη αλήθεια είναι η στιγμή του τώρα.

Αύριο μπορεί να μην υπάρχεις, αλλά τώρα είσαι εδώ. Κι αντί να ζεις τη στιγμή αναλώνεσαι στο να σκέφτεσαι κρίνοντας από το παρελθόν σου για το μέλλον σου. Σαν να μην υπάρχει το παρόν.
Και για να το εξηγήσω λίγο καλύτερα. Ότι μας συνέβη στο παρελθόν είναι το όλο το βάρος που κουβαλάμε στο μέλλον. Αυτό που είστε στο παρόν σας, έχει να κάνει με το μέλλον το οποίο ζείτε. Το παρόν δεν μπορεί να κουβαλάει το βάρος του μέλλοντος που προέρχεται από τις πεποιθήσεις του παρελθόντος όμως.
Και μια πεποίθηση σπάνια βιώνεται στο παρόν, συνήθως προβάλλεται στο µμέλλον.
Το παρόν οφείλει να είναι παραδομένο όμως στη στιγμή του τώρα. Κι αυτό είναι που του δίνει την πραγματική του διάσταση. Ένας άνθρωπος που δεν ζει στο παρόν φαίνεται από την κούραση που έχει μαζέψει ζώντας στον μέλλον που έχει δημιουργήσει από τις απογοητεύσεις του παρελθόντος. Του λείπει ο ενθουσιασμός που είχε ως παιδί. Κι αυτό συνέβη γιατί όλες τις απογοητεύσεις που πήρε τότε μην γνωρίζοντας την αλήθεια τις τοποθέτησε στο μέλλον. Παρακάτω αναφέρω και κάποια παραδείγματα που μπορούν να βοηθήσουν ώστε να καταλάβετε καλύτερα αυτό το μηχανισμό. Για να γλιτώσουμε λοιπόν από αυτή την κούραση πρέπει να καθαρίσουμε αυτές τις απογοητεύσεις, να αλλάξουμε δηλαδή τις λανθασμένες πεποιθήσεις μας ώστε να αναβαθμίσουμε το μέλλον μας, κερδίζοντας έτσι ξανά την ενέργεια μας.

Οι περιορισμοί των πεποιθήσεων μας που προέρχονται από το παρελθόν, πολλές φορές αποτελούν τη δικαιολογία που έχει βρει ο υποσυνείδητος εαυτός μας για να αποφεύγει τη ζωή.

Με άλλα λόγια υπάρχουν δυο βασικές κατηγορίες ανθρώπων στη ζωή.
Πρώτη είναι οι θεατές η οποία αποτελεί και το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού και η δεύτερη κατηγορία είναι οι πρωταγωνιστές. Και υπάρχει και μια τρίτη ενδιάμεση που παίζει τους δευτέρους / τρίτους ρόλους αν μιλήσουμε μεταφορικά και σε σχέση με την τέχνη του θεάματος που είναι και το θέμα μέσα από το οποίο μιλάμε στο βιβλίο για τη ζωή.

Απόσπασμα απο το βιβλίο ” Ο ΘΕΟΣ ΜΕΣΑ ΣΟΥ” της Β. Δημηνίδου.